Kada sam se pohvalio da ću na moto skup u Trebinje, i posle petog sagovornika koji mi je izrecitovao poznatu izjavu iz domaćeg filma: ,,Oj Trebinje, Trebinje, kad me vidiš…’’, misleći da bi to trebalo da mi bude smešno, nisam ni slutio da će me taj hercegovački gradić tako opčiniti, da ću svaku priliku koristiti da ga opet posetim, jedem najbolju pastrmku na svetu u Studencu i pijem kafu u hladu Platana.
Kako je dogovor o ovom putovanju od 1400 km pao još prošle zime, iako mi je pozadina još bila utrnuta od puta do Splita, vozanja po Dalmatinskoj Zagori i krstarenja po Bosni pri povratku pre 4 dana, nisam bio oduševljen idejom da, umesto najkraćim putem koji je nešto manje od 500 km, idemo na čuvene ćevape kod Jonuza u Novom Pazaru, pa preko Sjenice i Pešterske visoravni ka Crnoj Gori put produžimo za nekih 250 km. Pošto Ivanu nisam hteo da kvarim raspoloženje, rekao sam: ,,Ok, ti si vođa puta, pa ako treba i preko Vladivostoka do Trebinja…’’, ni to mom hiperaktivnom i uvek spremnom za akciju drugu ne bi teško palo.
Otkad je prekinuo 12 godina dugu vezu sa devojkom, uvek je spreman za pokret, dok bivšu i on i svi mi iz njegovog okruženja od tada zovemo Voldemort (onaj čije ime se ne spominje), Ivan se slabo druži ili igra sa suprotnim polom a glavna preokupacija postala mu je njegova crvena Honda od 800cm3.
,,A je li toplo majstore u tom odelu’’, dok sedi pod suncobranom na 37C u kratkim pantalonicama i majici bez rukava sa hladnom limunadom pred sobom, pita nasmejani punački čikica sa onom muslimanskom kapicom. I ovde, u centru Novog Pazara, kao i svuda uostalom, puno ljudi jednostavno priđe i zapodene razgovor kada te vidi na motoru.
’’A kolko ti ide taj motor, 200-250?’’. Uvek me je fascinirala ta zainteresovanost neupućenih za to kolika si u stvari budala, sa pitanjima tipa: ’koliko ga voziš’, ’koliko može da ide’, ’za koliko stigneš’… a skoro me je u Blagaju kod Mostara čovek pitao: ,,Jarane, kol’ko ti je grafiran?’’.
Odustao sam od objašnjavanja da moj smisao vožnje motociklom nije da vidimo koliko može da ide, ili da ga vozim koliko je “grafiran”, već da neposredno doživim, omirišem i prođem što više lepih predela na ovoj planeti, i upoznam što više dobrih ljudi i steknem prijatelje iz različitih zemalja i kultura. Do sada mi je to dobro išlo…